Ni Hao

29 april is het zover: we verlaten de partyplaces van Zuid-Oost Azie en gaan weer een beetje "serieus" reizen. We hebben er weer zin in! :) We vliegen naar Guilin, in het zuiden van China. De eerste uurtjes in China komen we er al meteen achter dat ze hier echt geen Engels spreken... De weg vragen lukt niet en op de borden om je heen zie je bijna alleen maar Chinese tekens. Ergens komen is dus een ramp. Het blijkt nog het meest effectief om de taxi-chauffeur je hotel te laten bellen en het adres te laten vragen! Ons hostel is in een drukke straat met restaurantjes, waar voor de deur verse vissen rondzwemmen, klaar voor je maaltijd. We stappen de drempel over en wat een wereld van verschil: een hip hostel met alles wat een backpacker zich kan wensen (zelfs een Wii). We zijn nogal moe van de vlucht, dus duiken meteen ons heerlijk zachte bedje in (in China de eerste en de laatste keer, helaas).
Als we wakker worden zien we dat Nikki vertraging heeft en uiteindelijk pas 24 uur later komt ze in het hostel aan. Na het gebruikelijke geknuffel beginnen we meteen aan de grote zak snoep die Nikki mee heeft genomen (de schat..) en praten bij. Wij zijn wat rusteloos, we zijn al die uren het hostel niet uitgeweest, dus gaan de stad verkennen terwijl Nikki nog gauw even wat afmaakt voor d'r studie. We stuiten op een parkje waar een heleboel mensen, jong en oud, losgaan op fitnessapparaten: een bekend gezicht in China. Ze houden er erg van om in het openbaar te bewegen en sporten. Er spelen wat kinderen met een waveboard en Joey kan de verleiding niet weerstaan. De meisjes vinden het erg grappig om het ons te leren en kunnen zelfs wat Engels, in tegenstelling tot de oudere generaties.
Het is al de hele tijd aan het regenen en daardoor is de rivier iets buiten z'n oevers getreden. Als we een busticket willen kopen om die avond nog in Yangshuo te komen wil dit ook niet lukken. Op de terugweg snappen we waarom: op sommige plekken staan de straten flink onder water. Morgenvroeg met de bus dan maar...

1 mei komen we 's morgens aan in Yangshuo en pakken meteen de fiets om de buurt te bekijken. Vrij snel rijden we al de stad uit en vervolgen onze weg over slingerpaadjes en langs kleine dorpjes. Het grond is erg vlak, maar uit deze vlakke grond rijzen overal steile bergjes uit de grond: het karstgebergte. Het is overal erg groen en het ziet er prachtig uit: meerdere malen wordt ons even de adem benomen. 's Avonds drinken we een biertje op het dakterras van ons hostel met uitzicht op de karstgebergten in en rondom de stad, die prachtig aangelicht zijn.

De volgende dag moeten we vroeg uit de veren, want zoals het echte toeristen betaamt hebben we een daytour geboekt naar de Longji rijstterassen. We zitten in een bus vol Chinezen (het is nu Chinese holiday en de Chinezen zijn gek op reizen in eigen land, en tours natuurlijk!. We lopen de vele trapjes op (jeej, eindelijk weer wat inspanning!) naar de rijstterassen "5 tigers and 9 dragons" en "7 stars with 2 moons". De Chinezen weten overal wel een creatieve, symbolische naam aan te geven, maar die draken hebben we er niet in gezien. De rijstterassen zorgen voor een prachtig uitzicht, met wel honderden lagen die zich in de vallei voor je uitstrekken.
2 meii nemen we een busje naar Xinping, een nabijliggend plaatsje waar je vanaf de Li-rivier een prachtig uitzicht hebt op het kartsgebergte, een uitzicht dat je tevens kan bewonderen op het 20 yuan-briefje. Het is een hobbelige rit en als we aankomen regent het pijpenstelen. Dit houdt helaas niet op, dus wat dat uitzicht betreft moeten we het maar bij het bankbiljet houden. Wel ontmoeten we wat gezellige backpackers met wie we even wat gaan eten. Dachten we dan... Uiteindelijk duurde het maar liefst 1,5 uur voordat ons eten er was! New record.

Gezamenlijk nemen we een busje naar het airport en vliegen de 3e 's avonds naar Chengdu. Wederom settelen we in een superleuk hostel (heeft Nikki goed gefixt vanuit NL) en als we de stad gaan verkennen stuiten we op het People's Park. Het is er een drukte van jewelste en iedereen doet met iets anders leuks mee: er is een ouwelullen bandje aan het zingen met daarnaast een groep jongeren die aan het shuffelen is, je kunt in eigen outfit in een modeshow meelopen, samen met oude mannetjes verwikkeld raken in een spelletje mahjong, in een grote groep allemaal hetzelfde dansje dansen of over de 'date-lane' slenteren waar ouders contactadvertenties voor hun kinderen ophangen en ze je maar al te graag aan hun zoon willen koppelen. Het is heel leuk om iedereen in het openbaar zo onbeschaamd bezig te zien, dat is in Nederlandse parkjes helaas wel anders.
We drinken traditionele jasmijnthee en ontmoeten daar een Chinese vrouw die ons dezelfde avond maar al te graag weer wil meeten met haar vrienden in de pub. Het blijken twee stelletjes van in de veertig te zijn, maar daarom zeker niet minder gezellig! Ze bestellen biertjes voor ons en noemen ons na 2 pullen al "very good drinkers" (terwijl zij nog steeds in hetzelfde drankje roeren). Daarna maken we de dansvloer onveilig en komen er die avond achter dat Chinezen bier in shotglaasjes drinken, bij elke slok proosten en erg van gek dansen houden. We bezoeken natuurlijk ook nog de highlight van Chengdu: panda's! Ze zijn erg schattig, lui en eigenlijk alleen maar bamboe aan het eten of hangen lekker hoog in de boom te slapen.
De 6e is het voor Nikki alweer tijd om naar Shanghai te vliegen voor haar stage. Wij pakken de volgende dag de bus naar het nationaal park Juizhaigou. Chinezen slaan altijd heel veel eten in voor een busreis en zitten dan ook voortdurend aan een kippenpootje (letterlijk) of ander stuk vlees uit vacuumverpakking te knabbelen. Ook zonnebloempitten en kersen zijn grote favorieten. De volgende dag gaan we het park in en lopen 20km lang langs prachtige watervallen, azuurblauwe riviertjes en meertjes met kristalhelder water. Surrealistisch is het. We moeten voor dit mooie pad wel wat hekjes overklimmen (het is eigenlijk afgezet), waar Iris helaas niet zonder kleerscheuren vanaf komt ;) En het bezorgt ons ook wel een beetje spierpijn, na al die dagen bus/vliegtuig/etc. Om half zes komen we aan bij de busstop voor de bus naar de uitgang van het park (nog zo'n 14 km). Maar helaas, de laatste bus is allang vertrokken. Onze vermoeide beentjes, en het feit dat we nog maar een uurtje licht hebben, maakt deze tocht te voet nogal lastig.. Gelukkig kunnen we een lift krijgen van een grumpy medewerker, wel voor een extra zakcentje natuurlijk!

De 9e pakken we weer de bus naar Chengdu. De wc's onderweg zijn traditioneel Chinees, d.w.z. dat je allemaal naast elkaar boven dezelfde goot je behoefte doet. Er zit weliswaar een net-niet-heuphoog-muurtje tussen, maar het komt gewoon neer op zero privacy. Een erg interessante ervaring :p Maar na een paar keer wen je er wel aan.
's Avonds laat gaat onze vlucht naar Beijing, maar door wat vertraging en een taxi die totaal de weg niet kan vinden komen we pas om half vier aan in ons hostel. We duiken gauw ons plankharde bed in voor die paar uurtjes slaap, want om half negen staan we alweer 2 km verder op de stoep bij de Mongolische ambassade (terwijl we om 7 uur vertrokken... de weg vinden is een crime, en taxi's aanhouden ook). We worden er ook nog eens flink afgeblaft door de man achter de balie, dus gaan daarna maar ons verdriet verdrinken met een heerlijke cappuccino bij de starbucks.

De 11e zien we Joeys ouders in het 161 hotel, na 5 maanden eindelijk weer herenigd! Weer de nodige cappuccino's natuurlijk, lekker bijkletsen en foto's kijken. Als we willen inchecken blijkt dat wij niet in het hotel kunnen verblijven, omdat ons paspoort bij de ambassade ligt (terwijl we wel een kopie en het ophaalbriefje kunnen laten zien). Geen paspoort, geen overnachting; Chinese wet zeggen ze, geen enkel hotel zal jullie toelaten. Het is weekend dus wij kunnen ons paspoort ook niet ophalen... Moeten we dan soms op de straat slapen, vragen wij? We maken flink stampij, want dan zijn we nu eindelijk herenigd, maar kunnen we nog niet in hetzelfde hotel slapen! Uiteindelijk kunnen Iris en Joey terecht bij het hostel van de vorige nacht, maar wel een dompertje dus.
We besluiten de stress die het teweeg bracht weer van ons af te schudden en gaan op zoek naar het Bei Hai-park. Dit blijkt wederom lastig, maar aan het eind van de middag zijn we eindelijk op plaats van bestemming. We chillen hier een beetje en eten 's avonds bij een Chinees restaurantje om de hoek van het hotel. Tot nu toe vonden we het Chinese eten maar vies en olieig, maar hier in Beijing is dat gelukkig anders (waarschijnlijk mede door een hoger budget).
De tweede dag gaan we naar de Forbidden city, wat helaas wat minder indruk maakte dan verwacht. De HotPot die we die avond eten maakt dit gelukkig weer goed: het soort van gourmetten in twee verschillende soepjes is een geweldige ervaring, inclusief een dansshow aan onze tafel met een lange reep deeg wat uiteindelijk in de vorm van noodles op ons bord ligt.

De volgende ochtend trekken we de wandelschoenen weer aan voor de Great Wall trek! Twee dagen zijn we zoet met een wandeling over de muur, die op vele plaatsen nogal vervallen is wat de tocht uitdagender maakt dan verwacht. Maar wat een plaatje is het! We komen om half drie aan bij het huis van onze lokale gids, waar haar man heerlijk voor ons gekookt heeft. We verblijven dichtbij het startpunt van de volgende dag en poetsen de volgende ochtend onze tanden met een prachtig uitzicht op een in ochtendgloren gehulde Chinese muur. Deze dag zou makkelijker worden, maar nog steeds is het erg veel en stijl op en af omdat de muur precies over het hoogste richeltje loopt. Maar hierdoor kun je wel erg ver kijken! Als een slang zie je de muur zich in beide richtingen uitstrekken over de diepgroene heuvelruggen en zelfs op de heuveltoppen in de verste verte zie je af en toe nog een uitkijktoren van de muur staan. Een prachtige hike, die al onze zweetdruppeltjes zeker waard was.
Op de weg naar het hotel halen we ons visum voor Mongolie op en zijn klaar voor de treinreis van morgen. Maar eerst nog Peking Duck! Als we aankomen in het restaurantje voelen wij ons een beetje underdressed in ons backpack-kloffie, maar de eend smaakte heerlijk! En eindelijk weer eens een goede droge witte wijn, dat hebben we wel gemist zeg.

De 15e nemen we vroeg in de ochtend afscheid van Joeys ouders, die ons in hun pyjama tot op de hoek van de straat komen uitzwaaien. Gelukkig is dit geen gek gezicht in China: mensen in pyjama's is hier een bekend straatbeeld. Net als stelletjes met matchende t-shirts! Om 8:05 gaat ie dan, de Transmongolie-express naar Ulaan-Batar! We zijn best wel excited. De hele dag hebben we de coupe voor ons alleen, dus we kunnen ons lekker lang uitstrekken over de banken, uit het raam kijken en onze Game of Thrones-boeken lezen. 's Avonds komen we aan bij de grens met Mongolie, waar we drie uur bezig zijn met het verwisselen van het onderstel, wat een hoop gebonk en geschud in het treinstel teweeg brengt. De trein wordt namelijk opgetild en dan wordt het onderstel er steeds onderuitgerold en een nieuwe eronder geplaatst. Ook komt er hier een hele lading Chinese mannen binnen, die jammer genoeg nogal luid zijn en eigenlijk ook best wel stinken... In ons paradijsje komen ook twee mannen binnenwandelen (inclusief dikke buik onder z'n t-shirtje uit), dus we moeten inschikken. Ze zijn op de geregelde theekransjes in onze coupe na niet echt lastig, en we krijgen zelfs een tomaat van ze bij het ontbijt! We genieten van het prachtig lege uitzicht, met af en toe een groep zandkleurige, verlaten huisjes, wat paardjes en ger-tenten en rollen zo UB binnen.

We worden samen met veel andere backpackers opgehaald door de eigenaren van ons hostel en in een busje gepropt. Het hostel heeft een eigen keuken, dus we duiken meteen de supermarkt in en knutselen die avond een heerlijke pasta met heeeel veel groenten in elkaar. Eindelijk, na 5 maanden weer zelf koken! Pfff wat hebben wij lekker gegeten zeg. We chillen nog wat met de mensen van het hostel en besluiten hier in UB te gaan couchsurfen. Edi, een vriend van ons uit India, heeft ons een familie getipt waar hij zelf ook heeft verbleven. Als we contact met ze opnemen kunnen we de dag erna meteen terecht. Khishik komt ons ophalen, een sterke man (stel je een strijder uit het paardenleger van Genghis Khan voor) met een dunne vlecht tot aan z'n heupen. Hij is erg aardig en neemt ons mee naar hun huisje in de buitenwijken van UB, met gertent in de tuin! Ogi, zijn vrouw van 25, spreekt erg goed Engels en ontvangt ons met open armen. Ze hebben twee kindjes van 3 jaar en 3 maanden met onwijs schatttige dikke wangen waar je heerlijk in kunt knijpen. Ogi vertelt dat ze een traditioneel gezin zijn, wat betekent dat de man het belangrijkst is en zij dus altijd thuis is om voor de kinderen te zorgen en het huishouden te doen, terwijl hij werkt of met vrienden op pad gaat. Ze heeft het hier wel moeilijk mee en verveelt zich soms. Daarom ontvangen ze sinds 3 jaar vaak couchsurfers, dan is zij doordeweeks niet zo alleen en kan ze veel Engels praten (wat ze op school geleerd heeft). Het is een sterke, intelligente en mooie vrouw, die het liefst wat minder traditioneel zou willen zijn en vindt dat het voor haar allemaal een beetje te snel is gegaan. Ze wil hier graag met ons over praten, maar over een situatie waarin je getrouwd bent en kinderen hebt kunnen wij moeilijk advies geven. Gelukkig ziet ze ook veel positieve kanten van haar man. En over een half jaartje brengen ze hun kleinste naar de kinderopvang en kan Ogi weer aan het werk: daar kijkt ze erg naar uit, vertelt ze ons de laatste avond. We doen hier niet zoveel: we zitten op de bank en maken het dagelijkse leven van hun gezinnetje mee van heel dichtbij mee, inclusief baby's vasthouden en kleuters amuseren. We voelen ons er al snel thuis. We slapen er drie nachten en hebben zelf onze 'mini-ger' (tentje) opgezet. De tweede dag gaat het ineens sneeuwen, dus we hebben 'm meteen goed kunnen uittesten. Ook passen we nog wat medische kennis op Oma in de gertent toe: gelukkig zijn we het bloeddruk meten nog niet verleerd.
Nu zijn we weer terug in een hostel in UB om plannen te maken om te gaan paardrijden... Maar daarover later meer!