No hurry, no worry, no chicken, no curry

Het is een hele tijd geleden, ons laatste verslag. Een sprong terug in de tijd dus! We haken in op ons resterende verblijf in Sarnath, nu vijf weken geleden. In de week dat we daar geweest zijn werden we erg goede vrienden met Shyam en Tsering, de jongens uit het vorige verslag. We spenderen onze dagen op een typische Indische wijze. Lees: de hele dag chai drinken in verschillende tea stalls en af en toe door de mall rondlopen en motorrijden.
Sarnath stroomt ondertussen vol met in bordeauxrood gestoken monnikken voor de teaching van de Dalai Lama. 7 januari is het zover en gaan we op weg, maar nergens staat iets aangegeven. Ondanks het gebrek aan organisatie komen de 6.000 bezoekers toch op de juiste tijd op de goede plek terecht, het is een wonder. De woorden van de dalai lama hoorden we via een Engels vertalende FM-radio en waren erg inspirerend.
De dag hierna vertrekken we naar Mirpur om vrijwilligerswerk te doen, maar het afscheid valt ons zwaar. We geven onze vrienden een paar klompjes waar ze zichtbaar door geraakt zijn. Ze gaan zelf ook snel op souvenirjacht en komen terug met de beste cadeaus die een backpacker zich kan wensen: een steen en een wandkleed!
Ons verblijf in Mirpur was erg fijn. We zaten bij een christelijke school met een boarding voor meisjes waar we dagelijks Engelse les gaven. Door de kou was de eerste week de school gesloten, wat niemand ons van tevoren gemeld had. Typisch India. In die week gaven we wel les aan de boarders en elk aan 1 van de jonge sisters van de organisatie. Toen de school weer open ging kwam daar nog een Engels uurtje per dag bij.
In Mirpur zijn we helemaal bijgekomen door het stramien van rust, ritme, regelmaat. Elke dag een vast programma inclusief tweemaal daags thee met koekjes en een potje lefthanded badminton. Verder zijn we met de sisters meegeweest naar de lokale markt en hebben we de omliggende dorpjes bezocht. Het is mooi om te zien dat iedereen je hier uitnodigt in z'n huisje voor een kopje chai en een handvol namkeen. Zulke gastvrijheid kennen wij Hollanders niet.
Als medische studenten kregen wij ook nog de kans om het lokale ziekenhuis te bezoeken. We werden als westerse studenten met open armen ontvangen en kregen elke ruimte van het ziekenhuis te zien. De beroemdste lokale gynaecologe nam ons op sleeptouw door haar operatieprogramma. Wat op ons, geemancipeerde meiden, vooral indruk maakte was de grote, en alom geaccepteerde, wens voor een zoon. Als een meisje werd geboren wordt de ouders meteen gevraagd een handtekening te zetten als bevestiging voor het geslacht. Anders komt het voor dat de ouders later bij hoog en laag zweren dat ze toch echt een zoon hadden gekregen. Bij echo's is het bekendmaken van het geslacht dan ook uit den boze, in verband met thuisabortussen. Op de baby IC zien we een meisje aan de beademing, de ouders van dit kindje weigerden te betalen. Gelukkig betaalt het ziekenhuis in dit geval. Je kunt het je in Nederland toch niet voorstellen...
Tijdens ons verblijf in Mirpur leren we de goede werken van de sisters kennen. Sister Shaila (het hoofd van de school) werkt zich elke dag uit de naad voor de arme kinderen uit de omgeving. Het leed, bijvoorbeeld kinderen met slippers in vrieskou, trekt ze zich zichtbaar persoonlijk aan. Het is inspirerend om te zien wat zij heeft opgegeven (haar stadse leven in Mumbai) om hier te werken voor de minder bedeelden. In Nederland hadden wij al het idee om zelf ook aan dit project bij te dragen, en velen van jullie hebben zelfs persoonlijk een donatie gedaan. Samen met de sisters hebben we dit plan verder uitgewerkt. We hebben besloten voor volgend jaar voor alle schoolkinderen een nieuw luniform te vergoeden en daarnaast sponsoren we de volledige schoolcarriere van vijf meisjes die we persoonlijk hebben ontmoet. Van twee van de meisjes hebben we ook hun thuissituatie kunnen zien, erg schrijnende omstandigheden. Wij voelen ons erg bevoorrecht dat wij, samen met jullie, deze meisjes kunnen helpen en hebben het volste vertrouwen dat het geld op deze manier erg goed terecht komt.
Na een tweede verdrietig afscheid, compleet met 25 zwaaiende kindjes, gaan we weer terug op weg naar Sarnath om onze vrienden nog even te zien voor we naar Nepal gaan. Wat een nacht zou zijn worden er drie, aangezien we ons hadden verkeken op de bustijden. We slapen bij Tsering (Lambu) thuis. Dit houdt in: een kale vierkante kamer, geen stromend water, twee dunne matrassen, een hoekje met wat pannen en een gasbrander (de keuken) en een Dalai Lama 'altaartje'. De wc en douche delen we met de hele buurt en warm water wordt gestookt op een vuurtje in de gezamenlijke tuin. Onze tijd brengen we hier door samen met alle buren en Shyam, reuze gezellig dus. We kletsen, badmintonnen en laten onze nagels lakken. Onze vrienden nemen ons mee naar de B.H.U., de grootste universiteit van Azie, onvoorstelbaar groot! Zonder motorvoertuig kom je niet van de ingang tot je faculteit. En in onze laatste dagen India komen al onze laatste wensen uit: we spelen cricket en bezoeken een WEDDING!!!!!!!! Hier dansen we met vrouwen in mooie sari's op de muziek die we nog kennen van Dabang (de bollywoodfilm). Iedereen is heel gastvrij en wij staan overal vooraan en doen zelfs mee met alle familiare ceremonies. Wat een ervaring, en eindelijk feest! Deze laatste dagen vliegen voorbij, en voor we het weten is het tijd voor afscheid 2.0. Dit keer gaat het sneller en stappen we vol haast in de bus naar Kathmandu! Wat het afscheid zeker verlicht is het vooruitzicht daar Carlijn weer te zien.