De grote finale

Meer dan een maand geleden lieten wij jullie in spanning achter met de vraag: wat is dit ‘iets met paarden’ dat deze twee kleine meisjes gaan uitvoeren op de verlaten, uitgestrekte steppes van Mongolië? Inmiddels kunnen wij dit vertellen, want de uitdaging is inmiddels achter de rug en tot een goed einde gebracht. We gaan even terug in de tijd: het is 20 mei, wij zitten in UlaanBataar en ons hoofd zit vol vragen: ‘is het te betalen om een paard en alle nodige spullen te kopen?’, ‘is het wel verstandig om alleen met zijn 2en te gaan?’, ‘kunnen wij in ons eentje (zonder gids) een trek tot een goed einde brengen?’, ‘kunnen wij de weg vinden in de eenzame Mongoolse steppes?’, enz.

Om de eerste vraag te beantwoorden gaan we naar de Zwarte Markt, een grote rommelmarkt waar alle benodigde spullen voor een goede prijs te halen zouden moeten zijn. Het is een wonderlijke markt, waar alles te krijgen is van hertenhuiden tot galaschoenen. De spullen blijken inderdaad te betalen, voor minder dan 50€ hebben we een zadel, een hoofdstel, teugels, zadeltassen en touwen. De kwaliteit is daarentegen wel weer twijfelachtig, maar toch zijn we erg positief gestemd na het bezoek aan deze markt.

De tweede vraag is voor ons snel beantwoord, als we ponies gaan kopen willen we eigenlijk liever niet alleen gaan. Het liefst vinden we nog een reisgenoot die vroeger wél bij de padvinders heeft gezeten. We hangen briefjes op in hostels met de vraag of mensen willen deelnemen aan dit avontuur. De hostels in UB halen veel van hun geld uit het organiseren van tourtjes, en helaas zien ze onze uitnodiging om deel te nemen aan onze trek vaak als een een competitie op hun business. Begrijpelijk, maar toch erg vervelend dat we in vrijwel alle hostels erg vijandig worden ontvangen, ons briefje eigenlijk niet mochten ophangen en ons briefje soms meteen wordt weggehaald als we ons omkeren. In sommige hostels wordt het ons zelfs ronduit verboden om met hun gasten te praten.. Niet hoopgevend dus!!

We spreken tijdens onze queste door UB wel een aantal mensen die ponies gekocht hebben in Mongolië en dus hun ervaring met ons kunnen delen. Door hun verhalen realiseren we hoe schokkend onvoorbereid we eigenlijk zijn: zij hebben vaak jaren ponytrek-ervaring of jaren voorbereiding.

Ondertussen begint voor ons de tijd enigszins te dringen en zijn we UB ook wel een beetje zat, maar een reactie van een potentiele reisgenoot is nog niet binnen.. We besluiten de dag erna maar gewoon de bus richting Khovsgul Nuur te nemen (meer in het noorden van Mongolie) met het plan in Hatgal (een dorpje aan de zuidelijke punt van het meer) verder te kijken. Misschien vinden we daar nog een maatje, of anders kunnen we daar misschien een trek met gids regelen.


Met een beetje eten en een heleboel geld (geen pinautomaten in de Mongoolse outback) stappen we op de bus. De bus wordt niet alleen gebruikt voor het vervoer van mensen, maar ook voor ál hun spullen lijkt het.. Het gangpad is verhoogd door zakken meel die er van voor tot achter in liggen opgestapeld, onder elke stoel zijn dozen geschoven waardoor de beenruimte beperkt is en op elke vrije stoel staan dozen en tassen tot het dak opgestapeld. De eerste kilometers uit UlaanBataar verlopen soepel, de weg is van asfalt en het gehobbel valt mee. Na een paar uur slaat de bus opeens af naar rechts het grasveld in, wij denken dat we even pauze gaan houden, maar nee: dit bandenspoor door het gras is onze ‘weg’ voor de komende 16 uur. Wonder boven wonder hebben we toch nog wat geslapen in de hobbelbus en komen we ’s morgens aan in Moron. In de bus ontmoeten we Helen, een Brits meisje dat vrijwilligerswerk gaat doen in Hatgal. We kunnen met haar meerijden van Moron naar Hatgal en slapen in de hotel-gertent van de familie waar zij gaat werken. De man waar zij bij gaat vrijwilligen, Bayra, spreekt verbazend goed Engels en biedt ons onder het genot van wat welkoms shotjes wodka meteen aan om een een trek voor ons te regelen.

Wij kijken eerst nog even rond in Hatgal of we wellicht tóch nog een companion gaan treffen, het dorp is echter zo klein en het handjevol guesthouses is ofwel dicht of leeg lijkt het. Tijdens onze tijd in Hatgal zijn Helen en haar medevrijwilligers zelfs de enige westerlingen die we tegenkomen! Bayra noemt een goede prijs voor zijn tour en belooft dat we de volgende dag meteen kunnen vertrekken! Wij gaan akkoord. ’s Avonds laten we al het overbodige achter en stoppen we de nodige spullen, waaronder onze kampeerspullen, in de kleine tassen. De volgende ochtend zitten wij er al vroeg klaar voor, Bayra loopt onze ger in en zegt even de kinderen naar school te brengen, maar rond 11 uur terug te zijn mét de paarden. We zijn dolenthousiast en kijken om de 5 minuten om ons heen of hij er al aankomt. Iris loopt nog een dichtbijzijnd heuveltje op, maar Joey blijft hoopvol thuis: ‘hij zal nu toch wel elk moment kunnen komen’. De klok tikt door, maar van Bayra geen spoor. Uiteindelijk komt Bayra in de middag straalbezopen terug van een ‘party’ en verdwijnt hij in de slaapkamer.. Die dag vertrekken lijken we te kunnen vergeten!

De volgende ochtend is Bayra weer aanspreekbaar en brengt hij ons naar de gertent van zijn ‘broer’, die onze gids gaat zijn voor de trek. Er is niemand thuis, maar de deur is volgens goede Mongoolse gewoonte gewoon open. Bayra zegt dat we ons maar even met de babygeitjes die door de tent heen lopen moeten vermaken, de familie zal snel wel terugkomen, hij vertrekt weer naar Hatgal. Na een uurtje komen er inderdaad mensen thuis. Niemand spreekt echter Engels, dus niemand kan ons vertellen of we die dag zullen vertrekken, of pas de dag erna. Onze gids is die dag naar het platteland om onze paarden van het land te halen. Wij lopen wat rond en kijken hoe de kinderen van de familie zorgen voor de grote kudde geiten, schapen en yaks. Aan het eind van de middag komt er eindelijk een kudde paarden aan! We zien ze van verre af aankomen. Als ze er eenmaal zijn schrikken we wel een beetje, aangezien pas net de winter voorbij is staat er weinig gras in Mongolie en hebben de paarden weinig te eten. De ponies zijn daarom allemaal erg mager. We zien er wel een paar ponies tussenstaan die er redelijk uitzien en kiezen er allebei 1 uit die we wel zouden willen hebben. Het is echter al laat en er wordt besloten dat we de volgende dag zullen vertrekken, 2 dagen te laat! ‘Mongolian time’.

’s Morgens worden vier ponies opgezadeld, en allebei de ponies die we uit hadden gezocht zitten erbij. Joey’s pony blijkt echter de pakpony te zijn, en die van Iris heeft onze gids uitgekozen voor Joey… Voor allebei een teleurstelling dus. Iris d’r pony blijkt ook iets minder gehoorzaam en niet zo bijzonder gezellig te zijn (hij trapt naar andere ponies en probeert ook een paar keer te bijten bij het opzadelen), dus misschien is de verdeling ook maar beter zo. Omdat het erg koud is krijgen we van onze gids nog allebei een ‘del’, een traditionele Mongoolse jas, te leen. Na het traditionele kopje milk-tea (dat je ‘moet’ drinken bij elke aankomst en afscheid in een gertent) vertrekken we dan echt op trek! De route die we hebben uitgezocht gaat de eerste 6 dagen in langs het meer naar boven, dan rijden we twee dagen in westelijke richting naar Renichumle (een kleine nederzetting in de Darkhad Depression, een uitgestrekte verlaten vlakte) en vanaf daar rijden we in 4 dagen over een bergpas weer terug naar Hatgal. In het totaal zijn we dus 12 dagen aan het rijden.

De trek zullen we niet van dag tot dag beschrijven maar we kunnen jullie wel vertellen dat het een fantastische ervaring was. In elke gertent ervaren we de ongelofelijke Mongoolse gastvrijheid. We maken ons ontbijt, lunch en avondeten op zelfgemaakte vuurtjes (pasta met ui en tomatenpuree) en slapen in ons kleine, knusse tentje. We rijden dagenlang langs het enorme Khovsgul Nuur, waar, omdat er nog voor een groot deel ijs op ligt, een indrukwekkend gepiep en gekraak vandaan komt... We slapen 1 nacht naast het huis van een sjamaan, spreken met zijn bezoekers en hebben een gezellige avond met (veel) wodka. We rijden daarna omhoog tussen prachtige berlandschappen. Voor 2 dagen wordt onze ‘kudde’ achtervolgd door een wilde pony, heel gezellig haha. We komen langs bij een familie die hun gertent heeft afgebroken en op het punt staat om met al hun spullen en dieren te gaan verhuizen, een plek 3 dagen reizen weg. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar was een aardige man waar we het heel goed mee konden vinden! Als snel heeft hij bijnamen voor ons: Chigyr (Mongools voor suiker) voor Iris en Choclat voor Joey. Hij laat ons veel zelf aanmodderen en als er even iets verkeerd lijkt te gaan schiet hij over het algemeen vooral heel hard in de lach. Zoals wanneer Iris met haar pony helemaal lijkt te verdwijnen in de sneeuw... Iris rolt eraf en kan haar paardje er gelukkig weer ongedeerd uit de leiden! Onze paardjes leren we steeds beter kennen. Iris’ pony heette Hurung en die van Joey heette ‘Hoegaathet’, voor onze gids was het maar wat onduidelijk waarom wij daar zo hard om moesten lachen ;). Na 12 dagen komen we weer terug aan in het huis van onze gids, ter ere van onze terugkomst is er een schaap geslacht en alle onderdelen hangen aan het dak van de tent en zijn vrouw is de darmen aan het uitspoelen op de grond. Een lekker bordje rijst met vers schapenvlees staat even later voor ons klaar.

Twee jongens op de motor brengen ons vervolgens terug naar Hatgal. Niet onbelangrijk te vermelden dat deze rit het gevaarlijkste is wat we hebben meegemaakt tijdens onze hele reis.. Kei en keihard vliegen we over de onverharde weg en onze billen verlaten meermaals de zitting. Met tranen in de ogen en stijf van de adrenaline komen we weer terug in Hatgal. Na nogmaals wat problemen met Bayra’s organisatiekunsten stappen we de volgende dag weer in de bus terug naar UB.

We slapen weer bij Ooggii en Khishig en gebruiken onze laatste dagen in Mongolie voor souvenirshoppen! Ook bezoeken we nog een traditionele zang en dansvoorstelling (met Mongolian throatsinging: zeer de moeite waard om te googlen). Onze laatste dag in UB worden we nog door drie meisjes op sleeptouw genomen naar de Dorgio, een verrassend moderne nachtclub! De volgende dag stappen we in de Transmongolie Express voor een reis van 5 dagen met als eindbestemming Moskou!


Best wel bijzonder dat vijf dagen, als je je erop instelt, helemaal niet zo lang is. De tijd vliegt voorbij met voor Iris het bijwerken van haar dagboek en voor Joey het lezen van Game of Thrones. Op deze treinreis hebben we 1 coupégenoot: Louis uit Australie. Een nog al zweverige jongen, het duurt soms minuten lang voor je antwoord op een vraag krijgt. Verder heeft hij niet genoeg eten meegenomen in de trein, en je kunt hier ook geen eten krijgen: “Restauranski njet!”. Als we de tweede dag stoppen in Irkutsk moet hij dus wel op zoek naar wat extra eten. Hij heeft zich echter verkeken op hoe lang de trein stil zou staan (erg typisch), en is nog niet terug in de trein als deze op het punt staat te vertrekken! Wij schrikken ons dood en Iris probeert nog vanuit de deuropening het perron op te kijken, maar wordt door onze Russische wagonconductrice hardhandig naar achter getrokken. Het is ons "problemski NJET"!! Zelfs zonder de vriendelijke vertaling van medepassagiers is ons de betekenis wel duidelijk... Op het volgende station, 4 uur verder, wordt zijn backpack door de politie opgehaald (gelukkig had hij zijn belangrijke spullen wel bij zich!). Die kan hij weer oppikken zodra hij zijn reis heeft voortgezet in de volgende trein, die maar driemaal in de week rijdt... Het voordeel is wel: de rest van de treinreis hebben wij de 4persoonscoupé heerlijk luxe voor ons 2en!

In Moskou schrikken we vooral erg van het prijspijl: ontzettend duur!!! Een kopje cappuchino kost al snel 6 euro. Dus maken wij dankbaar gebruik van de keuken in ons hostel en slaan zelf aan het kokkerellen. Verder bezoeken we uiteraard het rode plein en vergapen ons aan de Efteling-achtige schoonheid van de Saint Basil's Cathedral.


Op 17 juni vliegen we dan eindelijk richting huis! Of nouja, er voorbij eigenlijk… We vertiefen eerst nog even twee weken in Engeland. 's Avonds laat landen we in Londen en tot onze verrassing staat Daniel ons daar op te wachten! Hij versiert ons met Hawaii-slingers, rare hoedjes en gekke brillen: dingen waar hij een paar uur van te voren mee versiert is omdat hij net zijn aller-aller-laatste examen in Oxford heeft gedaan! Zijn examen is gelukkig goed gegaan en Iris en Daniel zijn weer herenigd: het is een mooie dag.

In Oxford vermaken we ons prima, in het huis van Daniel is het altijd gezellig: zelfs als alle huisgenoten de deur uit zijn houden de muizen in de keuken je nog gezelschap. Joey wordt rondgeleidt langs de architectonische hoogtepuntjes zien en we houden BBQ na BBQ. Vrijdag is het tijd voor het eindgala van Daniel’s universiteit. Daniel’s zus, haar vriendin Anne en Tom (onze Engelse vriend die we eerder ontmoetten in Myanmar en Cambodja) zijn ook van de partij. Het gala is erg geslaagd, zoals een vriend van Daniel beaamt: "You cannot really go wrong with a ball, as long as the booze does not run out, and it did not run out!".

De dag erop heeft een huisgenoot van Daniel een 'Party in the Woods' georganiseerd. In een bosje zijn twee podia gebouwd waar allerlei bandjes komen optreden. Later staan een aantal goede DJ's te draaien. Mensen hebben overal hun tentje opgezet, een echt festivalsfeertje dus.

Onze laatste dagen in Engeland brengen we door in Londen. De eerste nacht slapen we in het appartement in Notting Hill van de ouders van Cieran (vriend van Daniel). De volgende dag struinen we rond op Portobello Rd en de gratis musea en komen we terecht in een van de enige goedkope hostels in een achterbuurt van de stad. Het had slechts een beoordeling van 34% en als we willen inchecken zien we twee vrouwen de beveiligingscamera’s checken: er wordt ook gejat! 28 juni vieren Daniel en Iris hun 5-jaar jubileum met een filmpje in de bioscoop en een bezoek aan een toneelvoorstelling. Tom en Joey struinen ondertussen in het British Museum rond en gaan wat van Tom’s favoriete pubs langs. We ontmoeten elkaar voor een heel gezellig diner in een lekker Frans restaurantje. De wijn vloeit rijkelijk en herinneringen aan al onze beleefde avonturen worden opgehaald. Het is een waardige afsluiting van onze 6,5 maanden omzwervingen door India, Nepal, Myanmar, Thailand, Cambodja, KL, China, Mongolie, Rusland en Engeland. 's Nachts crashen we op de bank van een vriend van Tom, maar al weer veel te snel gaat de wekker en vertrekken we naar het vliegveld voor de allerlaatste vlucht van onze reis:

London Stansted - Dusseldof Weeze

En we zijn weer thuis. Zodra we Joey’s huis binnen komen voor een laatste kopje koffie, worden wij erg verrast door alle vriendinnen die ons daar staan op te wachten. Het is geweldig om ze allemaal meteen in onze armen te kunnen sluiten, bedankt Jolanda! We sluiten af met een heerlijke BBQ in een prachtig zonnig Nederland. Nu wordt het tijd om weer wat te akklimatiseren. En afscheid nemen van elkaar! Lastig, lastig… Dit grote, fantastische avontuur is nu toch echt voorbij.

Bedankt voor je interesse voor het lezen van onze verslagen, hopelijk heb je ervan genoten!


Veel liefs,
Chigyr & Choclat